12 Cellisten der Berliner Philharmoniker - 50-lecie

Pomysł wyodrębnienia orkiestry składającej się wyłącznie z samych wiolonczelistów pochodzi jeszcze z czasów Pabla Casalsa. W 1915 wykonano „Hymn” Klengela – pierwszy utrzymany w tradycji romantycznej utwór napisany dla 12 wiolonczel. W latach 70. pojawiły się kolejne kompozycje stworzone wyłącznie dla wiolonczelistów. Stało się to impulsem do powstania zespołu wyspecjalizowanego w tego typu utworach i aranżacjach, gotowego do prezentowania ich szerokiej publiczności, początkowo w Niemczech, a potem – dzięki wyjątkowej wirtuozerii i urokowi takiego składu – na całym świecie.

Każda orkiestra posiada sekcję wiolonczelistów, jednak nigdzie na świecie taka grupa instrumentów nie tworzy odrębnego zespołu, w dodatku odnoszącego prawdziwie światowe sukcesy. Zespół może występować tylko wtedy, gdy nie koncertuje Orkiestra Filharmonii Berlińskiej i stał się przez lata rozpoznawalną marką w świecie muzyki klasycznej. Tworzący go wiolonczeliści grają wspólnie od ponad 30 lat i choć skład zespołu ulegał przez te lata zmianom, pozostają bezkonkurencyjni. Jedyne w swoim rodzaju brzmienie „12 Berlińczyków” wielu próbowało naśladować, nigdy jednak żadnemu zespołowi nie udało się im dorównać.

Do tej pory 12 Wiolonczelistom zadedykowano ponad 50 kompozycji (m.in. Wolfganga Rihma, Jeana Françaix, Iannisa Xenakisa, Sofii Gubaiduliny i wielu innych), dzięki czemu od dawna nie mają problemów ze ułożeniem programu koncertowego.

Ponadto w ich repertuarze pojawiają się aranżacje muzyki popularnej, które obecnie zajmują więcej miejsca nie tylko na ich koncertach, ale także na nowszych płytach. O ile 12 Wiolonczelistów początkowo grało takie aranżacje przede wszystkim na bis, to w późniejszych latach próbowali także swoich sił w konkretnych gatunkach, takich jak tango czy muzyka filmowa. Pomocnym partnerem był kompozytor Wilhelm Kaiser-Lindemann, który zaaranżował dla nich niezliczone ilości utworów z różnych gatunków. Współpracowali również z muzykami jazzowymi, takimi jak Till Brönner i Jocelyn B. Smith.